Sveitabrúðkaup

Fyrst smá pæling um íslenskar myndir:

Ég fer með öðruvísi hugarfari á íslenskar myndir heldur en aðrar. Þegar maður fer á mynd sem leikin er af fólki sem maður rekst á út á götu, inn á skemmtistað eða bara í fjölskylduboðum, eru áherslurnar aðrar. Talsmáti persónanna, svipbrigi, íslenskur einkahúmor.....etc. Ég horfi á íslenskar myndir með meiri athygli en ef ég væri að horfa á einhvern Hollywood-graut. Íslenskar myndir eru oft hrárri og skotin einföld, laus við tilgerð og krúsídúllur. Hljóð finnst mér oft veikasti hlekkurinn í Íslensku efni. Ég tek sem dæmi Kallakaffi, kannski ekki gott dæmi, en það er eins og þeir þættir hefðu verið teknir upp í málmtunnu.

.... Fjármagnaði gerð Opinberun Hannesar en Valdís fékk ekkert

Þar sem ég veit að bæði þú (Sigurður) og allir aðrir í kvikmyndagerðinni hafa séð myndina ætla ég að hafa söguþráðs-yfirferðina stutta og snuppótta.


Myndinni er leikstýrt af Valdísi Óskarsdóttur og fjallar um Barða (Björn Hlynur) og Láru (Nína Dögg) sem ætla að gifta sig í lítilli kirkju í Hvalfirðinum. Þau leigja tvær rútur sem eiga að flytja brúðhjón og brúðkaupsgesti á áfangastað. Ýmis vandamál koma upp strax í byrjun; besti vinur gumans, Grjóni (Gísli Örn) mætir ekki í rútuna heldur, samkynhneigður frændi dúkkar upp móður gumans til mikils ama og fleira...... Fljótlega komast þau að því að þau vita ekkert hvar kirkjan er og því síður hvar þau eru stödd. Uppfrá því, samstíga auknu stressi og aukinni gremju, fer að sjóða upp úr á milli persónanna og ýmis leyndarmál koma upp á yfirborðið. Það sem fyllir mælinn er þegar það kemur í ljós að presturinn er öskufullur og gjörsamlega ófær um gifta. Brúðhjónin draga sig í hlé frá öllu fíaskóinu og ákveða að gifta sig seinna.

      Birt með góðfúslegu leyfi Sigga Palla.

Samtölin í myndinni eru nánast öll spunninn á staðnum. Leikararnir fengu ákveðna punkta sem urðu að koma fram en restin undir þeim komið. Þetta gaf leikurunum aukið svigrúm og gæddi myndina svona hversdagslegum blæ. Oft voru líka margar myndavélur í gangi í sömu senunni og mynduðu þá margt sem var að geras samtímis en á mismunandi stöðum. T.d. voru alltaf myndavélar í gangi í báðum rútunum í einu. Þetta þýðir að Valdís gat ekki haft yfirumsjón með senunum og var í raun ekkert að leikstýra. Því eins og hún sagði sjálf var það undir leikurunum sjálfum komið hvort taka ætti einstök atriði upp aftur. Valdís er mjög hugrökk að beita þessari aðferð í frumraun sinni sem leikstjóri en þetta fyrirkomulag, að mér fannst, hafði sína kosti og galla.

Byrjunarsenan, þegar fólkið er að koma sér inn í rútu, fannst mér sú slakasta í myndinni. Í fyrsta lagi var hún of löng, of mikið af óþarfa málalengingum og óðagoti. Ég veit að hún var ætluð til að kynna perónur til leiks en það hefði mátt stytta hana. Í öðru lagi fannst mér leikaranir reyna of mikið að gera samtölin hversdagsleg, hik og skrýtnar þagnir. Það var eins og leikarnir vissu ekki hvenær viðkomandi var búinn að tala eða hver ætti að segja eitthvað næst (þau auðvitað vissu það í raun ekki). Mér fannst allaveganna samtölin verða hálf skrýtin. Þetta lagaðist samt er líða tók á myndina.

   .... Var ekki í myndinni.

Það sást greinilega á rifrildissenunum á milli Barða og Sigurðar Atla (Rúnar Freyr) að þar var, að miklu leyti, um spuna að ræða. Sérstaklega þegar þeir fóru að berja á hvorum öðrum, þá var það of mikið svona ,,ætti ég að vaða í hann núna eða bíða með það?'' ,,Hva, erum við byrjaðir? okei, við erum að slást.''(hafa skal í huga að þetta eru ekki tilvitnanir í myndina, heldur það, sem ég held að þeir hafi verið að hugsa). Valdís sagði okkur að hún hafi gefið öllum grænt ljós á að taka þátt í stóru slagsmálasenunni. Mér fannst sú sena mög vel heppnuð og skemmtileg. Það var ekki fyrir en eftir á sem ég fór að hugsa, hvað var Egill (Ólafur Darri) að gera þarna? Auðvitað var meinfyndið að sjá hann tuska Garðar Örn til og henda honum í lækinn en hvað var perónan hans að gera þarna? Hvaða ástæðu hafði Egill, starfsmaður í banka, til að fara og ráðast á einhvern mann sem hann hefur aldrei hitt áður á leiðinni í veislu með fólki sem hann þekkir ekki? Bara smá pæling, ekkert stórmál.


Þrátt fyrir tuðið hér að ofan fannst mér myndin í heildina litið góð. Hún var mjög fyndin, enda þótt að flestar perónurnar ættu við alvarleg vandamál að stríða gat maður hlegið að því öllu saman. Það hefði verið gaman að fá Baggalút til að sjá um skorið en það kom ekki að sök því tónlistin, sem notuð var, átti mjög vel við. Fyrir utan tafsið í byrjun og rifrildið á milli máganna var myndin mjög vel leikinn. Allir leikararnir stóðu sig með prýði þó fannst mér Þröstur leó leika Svan, þennan vonlausa ,,reyna að vera í bissness til þess að líta vel út í augum annara''-gæja, einstaklega vel. Víkingur Kristjánsson hlaut verðskuldaða athygli í kjölfar myndarinna og það verður gaman að fylgjast með honum, jájá, seisei.


Það er ljóst að þrátt fyrir hnökra í frumraun sinna þá á Valdís framtíðina fyrir sér sem leikstjóri. Og ég vona svo innilega að hún láti verða að því að gera aðra mynd með Vesturporti.


Til gamans má geta:


- Ef þú skoðar prófíl myndarinnar á imdb þá eru linkar m.a. inn á heimasíðu karate-félagsins Þórshamars og inn á heimasíðu Tryggva Ingólfssonar löggilds fasteingasala undir fyrirsögninni: ,,People Viewing This Page Might Also Be Interested In These Sponsored Links.''


- Einnig er fyrirspurn frá manni sem spyr hvort Valdís sé kona eða karl þótt að það komi skýrt fram í trivíunni hennar að hún sé tveggja barna móðir. Ekki nóg með það heldur svarar Valdís honum sjálf.


- Á message-boardinu eru aðeins tveir þræðir, báðir stofnaðir af sama notandanum ,,Steinninn.is.'' Þeir bera titlanna ,,spenntur'' og ,,trailer.'' Hvorugum hefur enn verið svarað.

- Árshátið Skólafélagsins er í næstu viku og orðið á götunni er að Siggi Palli sé ekki enn búinn að finna sér dress.

Kvikmyndamaraþon

Ég gerð þessa færslu inn í tölvuverinu og það er eitthvað að þessari tölvu. Þannig að ég get ekki gert eðlieg greinaskil og ég get ómögulega fengið myndina til að vera á réttum stað.

Minn hópur (Andri, Birta, Björn, Halli, Héðinn og ég) fékk það hlutverk að gera mynd með stríð sem meginþema. Okkur var ljóst að sex einstaklingar með eina myndavél, takmarkaðan tíma og ekkert budget voru ekki að fara að gera stríðsmynd í venjulegum skilningi. Við þyrftum að gera mynd sem sýndi hinar mannlegu fórnir og gríðarlegu eyðileggingu sem stríð hafa í för með sér.

Við hittumst inn á skólafélagsskrifstofunni. Eftir u.þ.b. 30 mínútur af þankahríð fæddist sú hugmynd að notast við tindáta og spinna litla hliðarsögu um hinn unga hermann sem kvaddur í herinn. Við ákváðum að láta myndina líta út fyrir að gerast í kringum 1940 og notuðum því epic war-movie stillinguna óspart.

Fyrstu senuna tókum við upp heima hjá Birtu. Héðinn skyldi leika hinn unga hermann og Birta konu hans. Það skipti öllu máli að koma aðalatriðunum til skila í eins fáum tökum og hægt var. Birta labbar út, nær í bréf, skoðar bréf, labbar aftur inn (lesandi bréfið) og lítur á Héðinn. Þar sem myndin er þögul var mikilvægt að leikarar ýktu svipbrigði og þar sem Birta hefur reynslu af sviðsleik og Héðinn hefur gríðarlegt natural-talent, var þetta ekkert mál. Loks, yfirbuguð af sorg, fallast þau í faðma. Hermaðurinn sem Héðinn leikur var ekki nafngreindur og öðlaðist þvi svona unknown soldier ímynd. Næsta skot sýnir Héðinn og Birtu kveðjast því næst horfir hún á eftir honum með angistarsvip.

Næsta atriði var tekið upp í stofunni heima hjá mér. Eftir að hafa slátrað fjórum pítsum og óhemju magni af gosi, fengnu að láni frá Skólafélaginu, vorum við tilbúin að byrja. Hugmyndin var að ég og Andri skyldum leika herforingjana sem stýrðu herjunum úr neðanjarðafylgsni. Þess vegna var vel við hæfi að hafa svolítið dimmt í þessum senum. Þarna sátum við, Andri í nasista búning bróður síns og ég, íklæddur flugmannaskyrtu föður míns. Við tókum nokkur stutt skot að okkur til að byggja upp ákveðna geðveiki eftir því sem hiti færist í leikinn. Þetta fannst mér takast ágætlega. Við Andri vorum snargeðveikir og gjörsamlega siðlausir herforingja að leika sér að tindátum, sem auðvitað voru myndlíking fyrir alvöru hermenn.

Eftir að við höfðum fengið nóg sömdum við um frið og yfirgáfum borðið. Eftir stóð algjör eyðilegging og Haraldi, með góðu hand-helt skoti, tókst að sýna ömurleikann og tilgangsleysið sem orustan hafði í för með sér. Síðan enduðum við myndina með því að zooma inn á dauðan tindáta og zooma síðan út frá Héðni, liggjandi helsærðum á jörðinni.

Að gera stuttmynd er heljarinnar vesen. En með því að mynda ákveðin hugmyndaramma og hafa skotin stutt og einföld gerðum við fína mynd á tiltölulega stuttum tíma.

Mamma mia - ótrúleg upplifun.

Mér áskotnaðist boðsmiði á kvikmyndina Mamma mia sem byggð er samnefndum söngleik, líkt og flestir vita. Hér var þó ekki um að ræða neina venjulega sýningu heldur einhverskonar söngsýningu, þar sem áhorfendur eru hvattir til að syngja með og er textunum varpað á tjaldið líkt og um karaoke væri að ræða. Sýningar þessar hafa notið gríðarlegra vinsælda og ég var því mjög spenntur þegar ég gekk inn í Stóra-sal Háskólabíós. 

Áður en sýningin byrjaði sungu þær Selma Björnsdóttir og hin konan, sem ég man ekki hvað heitir, nokkur vel valin ABBA lög. Atriðið féll vægast sagt vel í kramið hjá áhorfendaskaranum sem samanstóð mestmegnis af miðaldra kvenfólki. Það má segja að atriðið

hafi sett tóninn fyrir það sem koma skyldi því stemningin var gríðarleg strax í byrjun.

 

                      ,,Ha, ha, ha...Ég gæti verið amma þín.''

Myndin fjallar um Sophie (Amanda Seyfried) sem býr með móður sinni Donnu (Meryl Streep) sem rekur hótel á lítilli grískri eyju. Sophie hefur aldrei haft hugmynd um hver faðir hennar er fyrr en hún finnur gamla dagbók mömmu sinnar. Með henni finnur hún þrjá hugsanlega feður sína; Sam Carmichael (Pierce Brosnan), Harry Bright (Colin Firth) og hinn ævintyragjarna Bill Andersson (Stellan Skarsgaard). Sophie býður þeim öllum í brúðkaupið sitt í því skyni að komast að hinu rétta og kemur af stað æsilegri atburðarás þar sem persónurnar bresta í söng hver af annari, hvað eftir annað, alla myndina.

  

                                  Afar heillandi maður.  

Líkt og kom fram áðan var stemningin í salnum frábær frá upphafi. Fólk söng hástöfum og sumir jafnvel stóður upp og dilluðu sér. Ég sat á mér hvað það varðaði, fyrst um sinn, ég ætlaði ekki að taka þátt í þessum skrípaleik. En andrúmsloftið var bráðsmitandi og þegar Sophie söng lagið honey honey gat ég ekki lengur haldið aftur af mér. Eftir þetta var ég meira en minna klappandi, syngjandi og dansandi. Í lok myndarinnar vorum við félagarnir komnir upp á svið fyrir framan þúsund manns, uppátæki sem ég svona hálfpartinn sé eftir núna.

 

Ég er nú ekki vanur að syngja í margmenni og því síður að dansa en þetta kvöld gerði ég hvorutveggja. Myndin var sjálf stórskemmtileg þótt hún væri ekkert sérlega vel leikinn og Pierce Brosnan ætti aldrei að komast nálægt míkrófón. En ég hefði aldrei haft jafn gaman af henni á venjulegri sýningu. Salurinn var sem eitt og fagnaði Brosnan líkt og íþróttahetju í hvert sinn sem hann opnaði munninn. 

  

Ég skemmti mér konunglega á þessari sýningu og mæli með henni fyrir alla.